Η βροχή πληροφόρησης στα μέσα ενημέρωσης είναι βροχή αινιγμάτων. Ο πολίτης δυσκολεύεται να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει, ποιες θα είναι οι εξελίξεις και τι σημαίνουν γι’ αυτόν. Επικρατεί σύγχυση και αβεβαιότητα. Η συζήτηση του Κ. Σημίτη με τον Γιάννη Πρετεντέρη σκοπό έχει να βοηθήσει την καλύτερη κατανόηση των όλο και πιο πολύπλοκων θεμάτων που μας απασχολούν.
Στο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε, ο Κ. Σημίτης διερευνά τις μέχρι τώρα απαντήσεις σε ερωτήματα όπως: Πώς προέκυψε η κρίση; Είναι δυνατή μια πολιτική αυτονομίας στην εποχή της παγκοσμιοποίησης; Η υπέρβαση της κρίσης και η επάνοδος στην ανάπτυξη μπορούν να επιτευχθούν με τον τρόπο που χειριζόμαστε τα προβλήματα, ή πρέπει να ακολουθήσουμε και άλλες κατευθύνσεις; Η Ευρωζώνη, στην οποία ανήκουμε, έχει μέλλον ή θα αποτύχει, όπως δείχνει η μέχρι σήμερα απραξία της απέναντι σε καίρια προβλήματα; Ποιες πρωτοβουλίες μπορούν να εξασφαλίσουν μια ευρωπαϊκή συνεργασία, που δεν θα είναι σε βάρος των χωρών του Νότου; Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι μια αριστερή, ή μια εθνικολαϊκιστική κυβέρνηση; Έχει ακολουθήσει ουσιαστικά διαφορετικές πολιτικές από τις προηγούμενες κυβερνήσεις; Κατάφερε να βελτιώσει τη διαπραγματευτική θέση της χώρας και να περιορίσει τις αρνητικές επιπτώσεις των Μνημονίων; Η Αριστερά έχει επενδύσει στο λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημά της», που έχει απονείμει στον εαυτό της; Η πράξη της ανταποκρίνεται στις υποσχέσεις της; Η κυβέρνηση υποστηρίζει, ότι η ρύθμιση του χρέους είναι τώρα δυνατή. Ανταποκρίνεται ο ισχυρισμός αυτός στις συμφωνίες που έχει υπογράψει; Ποιά ρύθμιση του χρέους πρέπει να επιδιώκει η Ελλάδα; Η αναθεώρηση του Συντάγματος και ο νέος εκλογικός νόμος εξασφαλίζουν δημοκρατικότερες λύσεις; Τι, πράγματι είναι, η αναγκαία μεταρρύθμιση και τι είναι μια προοδευτική μεταρρύθμιση; Είναι σκόπιμο και δυνατό η Κεντροαριστερά να αποτελέσει μια εξισορροπητική πολιτική δύναμη ανάμεσα στα δύο άκρα; Οι αναφορές στη σοσιαλδημοκρατία έχουν ασαφές περιεχόμενο. Μπορούν να διατυπωθούν πιο συγκεκριμένα;
Ο Κ. Σημίτης απαντά επίσης σε ερωτήσεις που αφορούν την απογραφή του 2004 και τα Greek Statistics, το «έγκλημα του χρηματιστηρίου», το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων, την υποχώρηση της κυβέρνησής του στο θέμα του ασφαλιστικού το 2001, τις σχέσεις κράτους και εκκλησίας.
Κατά την άποψή του, η Ελλάδα δεν είναι καταδικασμένη σε μόνιμη υστέρηση. Ένας δρόμος διαφορετικός από τον εθνικολαϊκισμό, την εσωστρέφεια και την στασιμότητα είναι εφικτός. Δυνάμεις υπάρχουν για να επιδιώξει η χώρα τη μεταρρύθμιση για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Οφείλουν να συνεργασθούν και να συγκεκριμενοποιήσουν τις επιδιώξεις τους.