Ο τοπικισμός είναι ένα από τα πολύ ισχυρά στοιχεία της κοινωνικής μας ζωής. Όμως, αν και εκφράζει την επιδίωξη για καλύτερη και πιο πολύπλευρη τοπική ζωή, καλύπτει πολλές φορές ειδικά τοπικά συμφέροντα όπως των επαγγελματιών ή των κτηματιών μιας περιοχής. Ο τοπικισμός δημιουργεί τον κίνδυνο να υποταχθεί η ανάπτυξη της περιφέρειας σε κριτήρια ανορθολογικά, με αρνητικές συνέπειες για τη χώρα.
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Από τα αιτήματα σε κάθε σχεδόν νομό να υπάρξει πανεπιστήμιο και ΤΕΙ, να δημιουργηθούν αεροδρόμια, μεγάλα λιμάνια, οδικές προσβάσεις που θα βοηθήσουν πιθανές επενδύσεις, μέχρι τις απαιτήσεις να μη γίνουν βιομηχανικές εγκαταστάσεις ή χωματερές εν ονόματι δήθεν της προστασίας του περιβάλλοντος. Χρόνια ολόκληρα αναζητούνταν στην Ανατολική Αττική ένας χώρος για μια νέα χωματερή. Οι τοπικές κοινωνίες στηρίζουν τέτοιες συμπεριφορές είτε εν ονόματι της καταπολέμησης του αθηνοκεντρικού κράτους είτε εν ονόματι της τοπικής αυτονομίας. Πολλοί βουλευτές ασπάζονται και πλειοδοτούν υπέρ των απόψεων αυτών για να μη χάσουν την τοπική στήριξή τους, εντείνοντας μ’ αυτό τον τρόπο το φαινόμενο.
Το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνησή του αναμετρήθηκαν με την τοπικιστική νοοτροπία. Ο δραστικός περιορισμός των δήμων και κοινοτήτων (από 5.648 σε 1.031) με το σχέδιο «Καποδίστριας» ήταν ένα δείγμα της προσπάθειάς μας σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Από το βιβλίο «Πολιτική για μια δημιουργική Ελλάδα 1996-2004» (σσ. 531-532, εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2005)