Τα πολιτικά ρεύματα δεν είναι ουρανοκατέβατα. Ούτε δημιουργούνται στις κομματικές παρασυναγωγές. Προκύπτουν στον βαθμό που εκφράζουν υπαρκτές ανάγκες, αντανακλώντας υπόγειες και θεατές διεργασίες. Το εύρος και η εμβέλειά τους καθορίζονται από τις ιδέες που πρεσβεύουν αλλά και από την παρουσία μιας φυσικής ηγεσίας που θα δώσει σε αυτά υπόσταση.
Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε γιατί ο Ανδρέας Παπανδρέου ενσάρκωσε με τον πιο αριστοτεχνικό τρόπο το αίτημα της αλλαγής. Αυτό, εξάλλου, ήταν και το αξεπέραστο μεγαλείο του. Ο διάδοχός του Κώστας Σημίτης, διαμετρικά αντίθετη προσωπικότητα, ήταν ο γενάρχης του εκσυγχρονιστικού ρεύματος. Τώρα που το άλλοτε κραταιό κόμμα βυθίστηκε στα βαθιά νερά της κρίσης προέκυψε ένα μεγάλο κενό. Οι δυνάμεις που προσβλέπουν στις μεταρρυθμίσεις και στον εκσυγχρονισμό στερούνται πολιτικής έκφρασης. Το παλαιό ΠΑΣΟΚ με τις σκουριασμένες ιδέες προσέτρεξε στην αγκαλιά του Τσίπρα ενώ ο προοδευτικός κόσμος του αναζητά τη δική του Ατλαντίδα. Οι νέοι μονομάχοι ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ όσο κι αν προσπαθούν αδυνατούν να καλύψουν το κενό αυτό.

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη, το Ποτάμι, η ΔΗΜΑΡ και άλλες κεντροαριστερές κινήσεις έχουν μια μεγάλη ευκαιρία: να συνεργήσουν χωρίς κομματικούς και προσωπικούς ανταγωνισμούς στη συγκρότηση ενός τρίτου πόλου. Οι προϋποθέσεις υπάρχουν. Αρκεί όλες αυτές οι δυνάμεις να απεγκλωβιστούν από τον μικρόκοσμό τους. Μια σημαντική μερίδα πολιτών το επιζητά.

Η κοινή επιτροπή στελεχών που συστάθηκε κάνει αξιόλογη δουλειά. Οι προτάσεις της που είδαν το φως της δημοσιότητας δείχνουν ότι ωρίμασαν οι συνθήκες για ένα νέο και ελκυστικό προγραμματικό και πολιτικό σχέδιο. Το σχέδιο αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει την ατμομηχανή της επανεκκίνησης μιας σύγχρονης προοδευτικής παράταξης. Αλλωστε, ο διάσπαρτος χώρος της Κεντροαριστεράς διαχρονικά διακρίνεται για τον πλούτο ιδεών.

Σήμερα που οι υπερφίαλες διακηρύξεις και οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν φύλλο και φτερό και ο μεταρρυθμιστικός λόγος του Μητσοτάκη προσκρούει στον συντηρητικό τοίχο της ΝΔ δημιουργείται πρόσφορο έδαφος για την ανασύνθεση ενός διακριτού μεταρρυθμιστικού πόλου.

Γεννηματά και Θεοδωράκης έχουν τη δυνατότητα να γίνουν οι μηχανοδηγοί που χρειάζεται το ακινητοποιημένο τρένο ενός πολιτικού χώρου ο οποίος είναι υπαρκτός παρά την καταπάτηση που υπέστη ένα σημαντικό τμήμα του. Η εμβέλεια και η απήχησή του υπερβαίνουν κατά πολύ τα στενά κομματικά όρια της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού.

Οι προοδευτικοί πολίτες με τις επιφυλάξεις και τους προβληματισμούς, με τις ενστάσεις υποδεικνύουν στις κομματικές ηγεσίες τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν: Να συγχρονίσουν τα βήματά τους, χωρίς τους φορμαλισμούς και τις μονομέρειες του παρελθόντος, και να ρίξουν γέφυρες στους δύσπιστους οι οποίοι αισθάνονται άβολα στο υπάρχον κομματικό σύστημα.

Ο τρίτος πόλος δεν είναι πολιτικό εφεύρημα. Δεν εξυπηρετεί προσωπικές φιλοδοξίες και κομματικούς υπολογισμούς. Είναι η αυτονόητη έκφραση όλων εκείνων που δεν θέλουν να απαλλοτριωθούν από τον νέο δικομματισμό.

ΤΑ ΝΕΑ. ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 25/06/2016 – [Ο Εξαπτέρυγος]